Zgoda buduje, czyli: jak to w końcu jest z tym małżeństwem.

Jaki tu ruch się zrobił ostatnio! Niektórzy z Was pewnie są przyzwyczajeni do takiej sytuacji i nie robi to na Was szczególnego wrażenia, dla mnie jest to nowe i zupełnie fantastyczne doświadczenie. Cieszę się, że zajrzeliście, mam prośbę: rozgośćcie się i zostańcie na dłużej. Nieczęsto piszę wielkie i przełomowe teksty, ale te krótsze i lżejsze również są warte przeczytania.

Dzisiejszy wpis mógłby powstać w ramach akcji Międzynarodowy Tydzień Małżeństwa (w której zresztą wzięłam udział, ale z innym tekstem), gdybym nieco wcześniej wpadła na pomysł, by go napisać. Jest jednak inna, ważna okazja: w tym tygodniu obchodzimy z mężem rocznicę, jedną z trzech ważnych rocznic, które świętujemy co roku, dziewiątą rocznicę naszego związku.

W poprzednim tekście pisałam o tym, że coś przełomowego wydarzyło się w moim życiu dziewięć lat temu, a teraz, że od dziewięciu lat jesteśmy razem? Tak, te dwa fakty się ze sobą wiążą.

Dawno, dawno temu...

Trudno pisać o dziewięcioletnim, udanym związku bez uderzania w sentymentalną nutę. Zwłaszcza, że historia tej znajomości jest do bólu hollywoodzka i sentymentalna. Serio, znacie te bajki o dziewczynie, która ma swój wyśniony ideał mężczyzny, ale rozsądek podpowiada jej, żeby nie szukać ideałów, tylko dać szansę zwyczajnym, ale prawdziwym mężczyznom z krwi i kości - po czym jednak niespodziewanie spotyka ten swój ideał? I nie daje mu szansy, bo przecież w planach jest już jej ślub z innym, ale po długich i nieraz dramatycznych perypetiach ostatecznie odjeżdżają jednak wspólnie w stronę zachodzącego słońca? No, więc to jest bajka o mnie.

I żyli długo i szczęśliwie. 

Nie, nie jest idealny. I nie mam zamiaru pisać mu kolejnej laurki, już jedną na tym blogu ma ;) Chciałabym dzisiaj poruszyć nieco inną kwestię. Jak to jest, kiedy mąż i żona prawie we wszystkim się zgadzają?

Hm, jak to jest - jest fantastycznie! :) Ale ta sytuacja ma też swoje słabe strony.

Jesteśmy równie podobni do siebie, co różni. Od dziewięciu lat ze zrozumiałych względów pracujemy raczej nad budowaniem i wzmacnianiem podobieństw niż nad pogłębianiem różnic. Jeśli się nie zgadzamy, często dyskutujemy na ten temat nawet bardzo żywiołowo, we dwoje, bez świadków. Po czym przypadkiem, w którejś kolejnej rozmowie wychodzi na jaw, że w sumie to już się zgadzamy, wypracowaliśmy jakieś wspólne zdanie, któreś z nas nawet nie do końca świadomie dało się przekonać drugiemu i odtąd jesteśmy zgodni również i w tym temacie. To jest małżeństwo, to jest wspólne życie. Nie wojna, nie debata, w której trzeba wygrać, zdominować przeciwnika, pokonać argumentami. 

Łączą nas podobne zainteresowania, pasje, marzenia. Im dłużej jesteśmy razem, tym jest ich więcej. To on zabrał mnie na żagle. To ja zabrałam jego w góry. To przy nim zaczęłam śpiewać gospel. To przy mnie poznał kino indyjskie. Wspólnie odkrywaliśmy świat fotografii. To wszystko odbywa się zupełnie naturalnie, nikt nikogo do niczego nie zmusza, po prostu robimy wszystko razem.

Łączy nas podobny gust prawie we wszystkim. Spróbuj spędzić dziewięć lat z człowiekiem i nie lubić tego, co on lubi. Mimowolnie zaczynasz zauważać na ulicy jego ulubiony kolor, samochody takie, jakie mu się podobają, słyszysz w radiu piosenkę i uśmiechasz się, bo on tę piosenkę lubi. Czasem trzeba też podjąć wspólną decyzję, a jedno z nas nie ma zdania, wtedy gust i punkt widzenia jednej osoby staje się wspólnym zdaniem i na jego podstawie zostaje podjęta decyzja.

Łączą nas te same wartości, poglądy, podejście do życia. W dużym stopniu można powiedzieć, że mamy podobne charaktery.

Ale nie jesteśmy w stu procentach identyczni.

Różnią nas temperamenty. Ja jestem towarzyska, dynamiczna, intensywna. Mąż jest raczej bardziej zdystansowany. W sytuacjach konfliktowych ja staram się być dyplomatyczna, mąż niekoniecznie przebiera w słowach. Mimo to regularnie, ciągle i w różnych sytuacjach jesteśmy brani za jedną osobę, dwugłowego stwora mówiącego jednym głosem.

"Jak byłem singlem, łatwiej mi było się wypowiadać, bo przynajmniej wszyscy wiedzieli, że to moje zdanie", stwierdził ostatnio mój mąż.

W różnych sytuacjach w większym gronie, w których teoretycznie każdy ma prawo się wypowiedzieć, jedno z nas zawsze jest pozbawiane prawa głosu. Przeważnie jest to właśnie mój mąż. Pewnie dlatego, że ja sama nauczyłam się już unikać sytuacji, w których z pewnością zostałabym wzięta za obrończynię mojego męża, osobę bez własnego zdania.

Tak, przeważnie mojemu mężowi podoba się to, co robię. Z prostej przyczyny: już od dziewięciu lat patrzy na różne rzeczy, które robię. Tak, mój mąż często uważa, że mam rację. Jesteśmy dwojgiem ludzi, którzy na ogół myślą podobnie, między innymi to nas właśnie połączyło. 

Tak, podoba mi się praktycznie wszystko, co robi mój mąż. Może i nie jestem obiektywna, ale kiedyś przecież byłam, te dziewięć lat temu. Kiedyś zobaczyłam go po raz pierwszy, nic o nim nie wiedziałam i spodobał mi się. Kiedyś podjęłam decyzję, że to jest mężczyzna, z którym spędzę życie. Nie miał wtedy forów, nie był na wygranej pozycji, a jednak wygrał.

Żadne z nas nie straciło swojej indywidualności. Nadal jesteśmy tymi samymi osobami, które lata temu zakochały się w sobie.

Kiedy nie zgadzamy się ze sobą, zazwyczaj rozmawiamy o tym w cztery oczy. Mamy mnóstwo okazji, mnóstwo czasu, by o tym porozmawiać. W końcu spędzamy wspólnie życie.

Czeka nas milion wspólnych decyzji.

Każdego dnia będziemy podejmować kolejne, wspólne decyzje. Szczególnie przy wychowywaniu dziecka. Kiedyś nie byliśmy do końca zgodni w kwestii kar cielesnych, teraz dla obojga jest jasne, że żadne z nas nie podniosłoby ręki na naszego synka. 

Zależy mi na tym, żeby dziecko widziało naszą zgodę jak najczęściej. Nie chcę, żeby któreś z nas było w jego oczach tym złym rodzicem. Nie chcę, żeby kiedykolwiek słyszał ode mnie: "poczekaj, aż ojciec wróci do domu!". 

Życie razem to sztuka podejmowania wspólnych decyzji, wymagająca nieraz wzajemnego docierania się i kompromisów. Nie jesteśmy tacy sami, ale gramy w jednej drużynie - i oby zawsze tak było :)

Autorką pięknych zdjęć jest Agata Łudzik - Fotojaga :)