poniedziałek, 21 sierpnia 2017

O odpoczynku matki.

Fot. Sandra
http://megamodels.pl/pani_s

Miałam pisać o czymś innym. Ale ten temat jakoś tak sam do mnie przyszedł, może dlatego, że mam dzisiaj dość leniwy dzień. Mam ten luksus, że sama wyznaczam sobie godziny pracy i w związku z tym mogę sobie pozwolić na niezbyt intensywne poniedziałki. To jest dzień dla mnie, kiedy tak naprawdę przygotowuję się do pracowitego tygodnia. Nie powiem, czasami potrzebuję odpoczynku po weekendzie. Pewnie znasz to uczucie, nawet jeśli nie masz dzieci. Korzystasz w pełni z wolnych dni, spędzasz czas z rodziną i znajomymi, wracasz późno do domu... Potrzebujesz czasu, żeby się wyciszyć i wrócić do swojego zwykłego rytmu.

Odpoczynek matki to chyba w ogóle ważny temat. Ręka do góry, która z Was tuż po zakomunikowaniu, że jest w ciąży, usłyszała: "wyśpij się na zapas, bo potem długo się nie wyśpisz?". Ja usłyszałam parokrotnie to zdanie i najróżniejsze jego modyfikacje. Zresztą, po porodzie to się nie kończy. Odpoczywaj, póki jest malutki i jeszcze przez większość czasu śpi. Odpoczywaj, póki nie biega po całym domu, bo potem to dopiero się zacznie! Poczekaj, bo teraz jeszcze jest łatwo, będzie już tylko trudniej!

Cały świat sprzysiągł się, młoda matko, przyszła matko, żeby powiedzieć Ci: czeka Cię katorga! Czeka Cię ciężka praca! Już nigdy nie odpoczniesz! Zastanawiam się, prawdę mówiąc, jaki oni mają w tym interes. Mam wrażenie, że to ich zawoalowany sposób, żeby powiedzieć Ci, że oni, one mają gorzej. Ty dopiero zaczynasz, a ich dzieci są już duże i tak ich wymęczyły, że hej! Ty sobie leżysz i pachniesz i nawet nie wiesz, co Cię czeka, a oni już wiedzą! Patrz, podziwiaj i bój się.

Przyznam, że irracjonalna obawa, że już nigdy nie odpocznę, towarzyszyła mi nieraz po urodzeniu dziecka. To jest taka prosta sprawa, którą trzeba sobie uzmysłowić: dziecko zostaje z Tobą na stałe. Na długo. Nie wyłączysz dziecka, nie schowasz go na jakiś czas w drugim pokoju. Nie pożegnasz się z nim, żeby pójść spokojnie do domu i odpocząć. Kiedyś pracowałam jako opiekunka. Pamiętam te chwile, kiedy po pracy, po ośmiu godzinach spędzonych z dzieckiem wracałam zmęczona do domu. Otóż, kiedy masz swoje dziecko, ten rodzaj odpoczynku nie istnieje :) Teraz odpoczywasz razem z dzieckiem. 

Tak, wiem - czasem możesz poprosić kogoś, żeby zajął się Twoim dzieckiem przez jakiś czas. To jest bardzo dobre rozwiązanie, zarówno dla Ciebie, jak i dla dziecka, które dzięki temu uczy się, że można spędzać czas także z innymi ludźmi, nie tylko z mamą i tatą. Przygotuj się jednak na to, że zostawienie dziecka pod opieką innej osoby może nie przyjść Ci łatwo ;) Myślami będziesz przy nim przez cały czas.

A teraz napiszę coś, co może Was zaskoczyć (i czego prawdopodobnie nie słyszeliście, nie słyszałyście zbyt często).

Nigdy wcześniej nie odpoczęłam tak, jak teraz, kiedy jestem matką.


Właściwie to poznałam ten rodzaj odpoczynku jeszcze przed urodzeniem Roberta, w dziewiątym miesiącu ciąży. Nie chcę wchodzić w szczegóły, ale przeżywałam wtedy naprawdę trudny czas. Prawdę mówiąc, nie przypominam sobie zbyt wielu innych sytuacji, kiedy czułam się równie źle zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. 

I wreszcie przyszedł ten moment, kiedy mogłam się położyć i odpocząć. Na ekranie leciał "Shrek" (a pisałam już, jak go uwielbiam), jedliśmy pyszną, ciepłą pizzę, którą zamówił mąż, leżałam sobie i nic nie musiałam robić. Po jakichś pięciu minutach dotarło do mnie, że nigdy w życiu nie czułam się tak wypoczęta.

To nie żarty, to jakaś niesamowita magia odpoczynku - w jednej chwili dosłownie płaczesz ze zmęczenia, w drugiej czujesz się, jakbyś spędziła miesiąc w SPA. Nie do końca umiem to wytłumaczyć. Wydaje mi się, że nasze ciało, które jakby nie było, jest naszym największym sprzymierzeńcem - stara się na bieżąco reagować na najbardziej pilne potrzeby. Jeśli odczuwasz rozpaczliwą potrzebę odpoczynku, Twoje ciało reaguje na tę potrzebę i stara się możliwie szybko uzupełnić odczuwane braki.

Luksus czterech godzin snu.


O tym słyszałam już w szkole rodzenia. Po pierwszych, trudnych nocach, kiedy dziecko budzi się co chwilę i nie może się najeść, nadchodzi ta noc, kiedy dziecko prześpi cztery godziny bez przerwy. I ta zmiana jest dla młodej matki tak wielka, że czuje się ona, jakby przespała co najmniej osiem godzin. Nagle ma siłę na wszystko, może przenosić góry, bo spała w nocy. 

"Śpij wtedy, kiedy śpi dziecko" - spotkałyście się z tą radą? Nieraz budzi ona dość zrozumiały sprzeciw. A sprzątać mam też wtedy, kiedy dziecko sprząta? Myślę jednak, że w tej zasadzie chodzi o coś innego niż o przesypianie dokładnie tylu godzin co Twoje dziecko. Nawet jeśli Twój noworodek nie należy do śpiochów, prawdopodobnie nadal potrzebuje więcej godzin snu w ciągu doby niż Ty. 

O co zatem chodzi? O zaakceptowanie faktu, że Twój sen może mieć przerwy. Obudzisz się, kiedy dziecko się obudzi, a potem zaśniesz, kiedy ono zaśnie. Nie musisz spać nieprzerwanie przez osiem godzin, żeby się wyspać. Możesz pospać przez trzy godziny... a potem dwie... a potem jeszcze trzy... I w sumie to też będzie osiem :) Uwierz mi, to działa.

Odpoczywaj razem z dzieckiem.


Nie zapomnę chwili, kiedy po raz pierwszy dotarło do mnie, że mój synek zajmuje się sobą sam i ja teraz mogę zająć się czymś innym. To było naprawdę dawno, nie miał chyba jeszcze nawet dwóch miesięcy. Leżał na swoim przewijaku (teraz już nawet sekundy na nim nie uleży) i zainteresowała go zabawka-karuzelka. Patrzyłam na niego i uświadamiałam sobie, jaka to niesamowita chwila, w której on jest szczęśliwy, a ja nic nie muszę, mogę zająć się czym zechcę, nie muszę zapewniać mu ciągłej rozrywki czy opieki.

Teraz, kiedy piszę te słowa, mój ośmiomiesięczny synek bawi się wesoło w swoim kojcu. Gaworzy, rozmawia w sobie tylko znanym języku ze swoimi licznymi zabawkami. Co jakiś czas zawoła coś do mnie, a ja mu odpowiadam. On się śmieje, pokazując cztery zęby, a potem wraca do swojej zabawy. 

Mogłabym w tym czasie robić cokolwiek innego. Czytać książkę, oglądać film, nawet spać. On jest bezpieczny i szczęśliwy w swoim kojcu. Wiadomo, dzieci są różne, jedne potrafią się bawić same bez pomocy mamy, inne potrzebują jednak ciągłej uwagi i zajmowania się nimi. Mimo wszystko, istnieje wiele sposobów na to, żeby odpoczywać razem z dzieckiem.

Możesz się z nim bawić. Póki dziecko jest małe i nie musisz za nim biegać, możesz nawet nie wstawać z łóżka. Dziecko w tym wieku cudownie łatwo rozśmieszyć - wystarczy, że wydasz z siebie jakiś nietypowy dźwięk. 

Możesz pójść na spacer. Dziecko jest zazwyczaj spokojne na spacerze, a Ty możesz się zrelaksować i przy okazji pooddychać świeżym powietrzem.

Możesz odpoczywać, karmiąc. Jak wiesz, jestem mamą pracującą. Nieraz złapałam się na tym, że gdy Robert zawoła, że chce jeść, mówię do siebie: "o, czas na przerwę". Przecież nie będę go karmić przy komputerze. Karmienie, oprócz wszystkich swoich zalet, o których już pisałam, to także mój czas na relaks.

Możesz spotkać się ze znajomymi. Dla dziecka nowe twarze to wielka atrakcja, a dla Ciebie spotkanie z przyjaciółmi to przecież przyjemność, za którą może tęskniłaś. Dziecko zafascynowane nowością jest "w gościach" nieraz pogodniejsze i spokojniejsze niż w domu, a do tego różne ciocie bardzo chętnie biorą je na ręce i bawią się z nim. A Ty w tym czasie ciesz się chwilą.

Jak sama widzisz, droga przyszła mamo, Twoje macierzyństwo nie musi być pasmem ciężkiej, syzyfowej pracy :) Odpoczynek matki to jedna z lepszych rzeczy, jaką będzie Ci dane przeżyć. Chociaż nie... Inne rzeczy są jeszcze lepsze!


wtorek, 15 sierpnia 2017

Nigdy tego nie rób!


Przepraszam. Nie uważam się za osobę, która może mówić ludziom, co im wolno, a czego nie. Ale pewne rzeczy nie powinny się nigdy zdarzać i myślę, że nie trzeba być kimś bardzo wyjątkowym, żeby zdawać sobie z tego sprawę. Mimo to spotkałam się z nimi wielokrotnie. Wy zapewne również.

Poruszałam już na tym blogu temat ryzykownych sytuacji, z którymi można się zetknąć w pracy, która może niekoniecznie jest odpowiednia dla Ciebie; pojawiła się tam między innymi kwestia tajemnicy zawodowej. Część z Was wie, że wykonywałam przez jakiś czas pracę związaną z bardzo poufnymi danymi osobowymi. Zachowanie tajemnicy służbowej nie stanowiło dla mnie problemu. Stawało się to jednak trudniejsze, gdy w grę wchodziły nie tylko zawodowe, ale również prywatne kontakty - a jednak znaczący procent moich klientów stanowili moi znajomi.

Zdarzyło mi się, że jedna moja znajoma w rozmowie ściśle biznesowej podzieliła się ze mną bardzo delikatną informacją dotyczącą jej zdrowia. Nie powiedziałaby mi tego być może nigdy, gdyby nie moja praca. Uznałam, że moim obowiązkiem jest to uszanować i nie nawiązywałam nigdy do zdobytej w ten sposób wiedzy w naszych prywatnych relacjach. Nieraz czułam, że ta wiedza mi ciąży, szczególnie wtedy, gdy z jakichś powodów martwiłam się o moją znajomą i przypuszczałam, że nie dzieje się u niej dobrze. Możliwe, że parokrotnie przesadziłam z moją troską. Zawsze jednak starałam się nie mieszać naszych relacji prywatnych ze sprawami zawodowymi.

Zdarzało mi się również współpracować z osobami, które znałam z kina lub z telewizji, a także prowadzić rozmowę na tematy zawodowe z jedną z najpopularniejszych polskich piosenkarek. Byłam pod ogromnym wrażeniem kultury i życzliwości tych osób. Kto to był? Nie powiem. Nie dlatego spotykali się ze mną, żebym mogła teraz chwalić się w Internecie, że poznałam tego i tamtego!


Dlaczego o tym piszę?


Zupełnie niedawno, w luźnej rozmowie kilku osób, które w zasadzie chwilę wcześniej się poznały, padły w mojej obecności słowa "moim najtrudniejszym klientem był...". Tak, nazwisko też padło. Bardzo znane. Choć nie chciałam tego i ani trochę o to nie zabiegałam, posiadłam tym samym wiedzę o delikatnej i nieprzyjemnej sprawie związanej z osobą kontrowersyjną, której teoretycznie ktoś mógłby chcieć zaszkodzić. Dano mi - i nie tylko mi - taką możliwość, dano nam wiedzę, która powinna być dla nas niedostępna.

Nie była to, niestety, jedyna taka sytuacja. Parę lat wcześniej na jednej imprezie niepozbawionej procentów, ktoś w niewątpliwym stanie upojenia podzielił się ze mną, oczywiście nieproszony, równie nieprzyjemną informacją na temat ojca naszej wspólnej znajomej. Nawet zresztą nie wiem, czy chodziło o niego, czy po prostu ktoś wyciągnął daleko idące wnioski na podstawie zbieżności nazwisk. To nie ma znaczenia. Ktoś, komu powierzono delikatne dane osobowe, nie powinien był ich wykorzystywać w prywatnej rozmowie.

Dlaczego to takie ważne?


Przede wszystkim, łamanie tajemnicy zawodowej jest niezgodne z prawem. Konsekwencje mogą być różne w zależności od kalibru przewinienia, od zwolnienia z pracy aż po karę pozbawienia wolności na podstawie artykułu 266 Kodeksu Karnego. 

Wiadomo, nie pójdziesz do więzienia za to, że powiesz komuś: "a, rozmawiałam w pracy przez telefon z Taką Ważną Osobą!". Konsekwencje karne dotyczą znacznie poważniejszych przewin. Warto jednak mieć świadomość, że ujawnianie poufnych danych, z którymi spotykamy się w pracy, jest prawnie zabronione. Naprawdę, jest tyle innych tematów, które można poruszyć w rozmowie...

Poza tym - zastanówcie się. Wasze dane osobowe też są w rękach ludzi, wielu różnych ludzi. Ktoś opiekuje się Twoim rachunkiem bankowym, ktoś zna Twoją dokumentację medyczną, ktoś wie, że zalegasz z jakąś płatnością. Ktoś wie, jaką telewizję oglądasz i jakie masz ubezpieczenie. To są ludzie, tacy jak Ty czy ja. To mogą być również ludzie, którzy znają Was lub Waszych znajomych. W końcu świat jest mały. Czy nie chcielibyście wierzyć w to, że ci ludzie traktują Wasze dane z należytym szacunkiem i nie naruszają tajemnicy zawodowej? Czy chcecie czuć się spokojnie, nie obawiając się. że komuś na jakiejś imprezie wypsnie się informacja o Waszych finansach czy o stanie zdrowia?

Traktujcie innych tak, jak sami chcecie być traktowani. Zostawcie sprawy służbowe w pracy, a na imprezie porozmawiajcie lepiej o pogodzie. Ponoć idzie ochłodzenie.

Oddaję ten tekst w Wasze ręce z lekkim drżeniem serca, mam jednak nadzieję, że spotka się z Waszym zrozumieniem. A może z intensywną dyskusją?


poniedziałek, 7 sierpnia 2017

Posłuchaj ze mną muzyki.

Lennon Stella
Źródło: Youtube.
Od dawna miałam ochotę napisać ten tekst. Okazja jest idealna, bo mam wrażenie, że po niedawnych poważnych wpisach zrobiło się dość smutno na tym blogu. A kiedy gra ulubiona muzyka, trudno się nie uśmiechnąć :) Zapraszam do posłuchania ze mną muzyki, która najczęściej rozbrzmiewa w moich czterech ścianach.

Funkcjonuję wystarczająco długo w mediach społecznościowych, by wiedzieć, że ludzie lubią przede wszystkim te piosenki, które znają. Rzadko zdarza się, że ktoś poświęci czas na kliknięcie w link, pod którym kryje się nieznana mu piosenka. Chciałabym Was prosić, o ile macie na to czas i macie taką możliwość, żeby tym razem było inaczej. Posłuchajcie razem ze mną. To nie są zwykłe piosenki - co najmniej jedna osoba, którą znacie, uważa je za ważną część swojego życia. Teoretycznie istnieje szansa, że staną się równie wyjątkowe dla Was.

Zaczynamy!

1. "Nashville", czyli country, blues, gospel.


Od kilku lat właśnie to gra u mnie najczęściej. Pomyśleć, że przed "Nashville" uważałam muzykę country za coś w stylu amerykańskiego disco polo z kowbojskimi kapeluszami i gitarą. Kiedy dowiedziałam się, że kolega męża poleca nam do obejrzenia świetny serial o wokalistach country, byłam zaciekawiona, ale też żałowałam trochę, że ten świetny serial nie jest np. o wokalistach rockowych. Pierwsza piosenka, która pojawiła się w serialu - "Already gone" (będąca nawiasem mówiąc aż do piątego sezonu największą tajemnicą serialu i jedną z dwóch najkrótszych piosenek, jakie znam, dopiero w piątym sezonie zyskała zwrotki) - pierwsza piosenka utwierdzała mnie jeszcze w moich wyobrażeniach na temat country. Ale już następne piosenki, które pojawiły się w pierwszym odcinku, nie pozostawiły złudzeń - czekała nas wielka muzyczna uczta. Posłuchajcie, jeśli nie wierzycie.

Clare Bowen & Sam Palladio - "If I didn't know better" 

Dlaczego napisałam "country, blues, gospel"? Muzyka country w serialu flirtuje z tymi dwoma gatunkami, jak również i z rockiem. Szczególnie fascynuje mnie połączenie, a raczej współwystępowanie country i gospel, nieoczywiste, odważne i piękne. Jako że uwielbiam i country, i gospel, jest to dla mnie połączenie marzeń.

Chaley Rose - "Wayfaring Stranger"

Właściwie mogłabym teraz zasypać Was linkami do genialnych utworów z "Nashville" i na tym zakończyć ten wpis. Ale są jeszcze inne piosenki, których chcę z Wami posłuchać. Dlatego wybrałam tylko kilka szczególnie dla mnie ważnych, a reszty - mam nadzieję - poszukacie sami.


Hayden Panettiere - "Consider me"


Lennon Stella - "Wild card" 
UWAGA! Jeśli macie zamiar zacząć oglądać "Nashville", w końcówce tego filmu jest znaczący spoiler!


Aubrey Peebles - "The Book"

2. Klasyka rocka.


Nie oszukujmy się - przeboje, które kocha cały świat, kocham i ja :) Nie jestem pod tym względem ani trochę wyjątkowa. Nawet jeśli kilkanaście lat temu koleżanki patrzyły na mnie jak na dziwoląga, bo cieszyłam się jak szalona ze świeżo zakupionej płyty Pink Floyd, a one zasłuchiwały się wówczas w najnowszych przebojach Shaggy'ego.

To jednak nie przypadek, że wszelkie listy przebojów wszechczasów okupują potężne, szlachetne ballady i hymny rockowe. To jest muzyka, która się nigdy nie starzeje, do której się wraca, której słuchają kolejne pokolenia.

Wszyscy znają takie utwory jak "Stairway to heaven", "November rain" czy "Wind of change", więc celowo w moim zestawieniu umieszczam inne, równie piękne, których mogliście jeszcze nie słyszeć.


Robert Plant - "Moonlight in Samosa"


Slade - "Far, far away"


Budgie - "Parents"


King Crimson - "Epitaph"

3. Loreena McKennitt "Dark night of the soul".


Moja fascynacja tym utworem to jakaś przedziwna historia. Trudno nawet nazwać mnie fanką Loreeny. Doceniam kunszt artystyczny i umiejętności, jednak większość jej utworów zwyczajnie mnie usypia, a słuchanie jej płyty przeważnie kończy się tym, że po przesłuchaniu kilku utworów, których nawet nie umiem zanucić, i tak wracam po raz kolejny do "Dark night of the soul".

To jest jedyna piosenka spośród wszystkich, absolutnie wszystkich, które znam, której mogłabym słuchać bez końca i zawsze stanowi dla mnie równie intensywne przeżycie. Jedyna, która nie jest w stanie mi się znudzić, obrzydnąć, spowszednieć. Co o tyle mnie zadziwia, że przecież jej kompozycja jest tak prosta, że wręcz monotonna: zwrotka - refren - zwrotka - refren - zwrotka - refren - zwrotka - delikatna wokaliza na koniec. Nic skomplikowanego.

Urzeka mnie jej klimat pełen namiętności. Oraz fakt, że nawet gdy się wie, że jej słowa to poemat św. Jana od Krzyża i dotyczą tak naprawdę Boga, a nie dwojga kochanków - to ta wiedza nie sprawia, że ta namiętność wydaje się czymś niewłaściwym, raczej dodaje głębi całej piosence, którą można interpretować na dwa sposoby.


Loreena McKennitt - "Dark night of the soul"

4. Muzyka przełomu lat 60. i 80. :)


Celowo tak napisałam. I nie oznacza to wcale, że nie lubię lat siedemdziesiątych. Owszem, bardzo je lubię. Uważam jednak, że jeśli chodzi o muzykę, lata sześćdziesiąte i osiemdziesiąte łączy jakiś wspólny mianownik, który mnie właśnie szczególnie pociąga. Muzyka lat 80. odwołuje się do lat 60., wraca do niej, czerpie z niej. Jest w niej też jakaś taka melancholia, jakby tęsknota za minionymi latami. Sami posłuchajcie.


Gene Pitney & Marc Almond - "Something's gotten hold of my heart"


Chistopher Cross - "Arthur's Theme (Best that you can do)"


Shakin' Stevens - "Teardrops"

5. Energicznie, dynamicznie, rockowo!


Jeśli zaczynacie już podejrzewać, że słucham wyłącznie ballad, mam dla Was coś na ożywienie :) Tak naprawdę uwielbiam rocka i choć te piosenki nie zawsze przychodzą mi do głowy, gdy ktoś pyta mnie o moje ulubione tytuły, to jednak dają mi zawsze mnóstwo radości i pozytywnej energii.


The Offspring - "Self esteem"


AC/DC - "You shook me all night long"


Papa Roach - "Last resort"

6. I wiele innych.


"I dreamed a dream" z musicalu "Les Miserables". "Uninvited" Alanis Morrisette. "Fantasy" zespołu Earth, Wind & Fire. "Innuendo" Queen. "Fade to black" Metalliki. "By the sword" Slasha. "Fast car" Tracy Chapman. "Invisible touch" zespołu Genesis. "You win again" zespołu Bee Gees. "Wuthering heights" Kate Bush. "My immortal" Evanescence. "The Rose" Bette Midler. "Are you strong enough to be my man?" Sheryl Crow. "River of time" Lauren Christy. "Holding back the years" Simply Red. "List" Edyty Górniak. "Objazdowe nieme kino" Perfectu. "Jest taki samotny dom" Budki Suflera. "Requiem dla siebie samej" zespołu Dwa Plus Jeden. "Don't stop believin'" Journey. "Lune" z musicalu "Notre Dame de Paris". "You haven't seen the last of me" Cher. "Stressed out" zespołu Twenty One Pilots. "Jah heavy load" Ijahmana Leviego. "Oxygen" zespołu JJ72. Mogę tak wymieniać do jutra, a i tak podejrzewam, że będę jeszcze parę razy uzupełniać ten tekst, bo to po prostu niemożliwe, żebym wymieniła wszystkie utwory, które powinny się tu znaleźć. Piosenki różniące się gatunkami muzycznymi, czasem powstania, treścią.

Kilkanaście lat temu czułam, podobnie jak moi rówieśnicy, silną potrzebę określenia tego, kim jestem i jakiej muzyki słucham. Teraz myślę, że nie warto w ramach poczucia przynależności do jakiejś grupy słuchaczy danego gatunku zamykać się na dobre piosenki, które w pierwszej chwili wydają się niekoniecznie z mojej bajki. Słucham tego, co mi się podoba, co mnie w jakiś sposób porusza.

Będzie mi bardzo miło, jeśli podzielisz się ze mną swoimi wrażeniami na temat tej listy. Może któraś piosenka szczególnie Ci się spodobała?

piątek, 4 sierpnia 2017

Już prawie osiem miesięcy karmienia piersią.

Fot. Marcin Tytko
http://marcintytko.wixsite.com/fotografia
Wspominałam już tu parokrotnie na temat karmienia piersią. Zdecydowałam się jednak napisać o tym trochę więcej. Jak zawsze - nie z pozycji eksperta, ale z pozycji osoby, dla której jest to temat aktualny i świeży. A przy okazji - zgadnijcie, co właśnie robię w tej chwili ;)

Karmię piersią już prawie od ośmiu miesięcy. Jakieś półtora miesiąca temu zaczęłam wprowadzać do diety Roberta inne pokarmy. Już teraz czuję, że kiedyś będzie mi bardzo brakowało tej wygody, jaka wiąże się z karmieniem piersią. Jeśli oczywiście nie ma problemów z laktacją, karmienie piersią to najłatwiejszy i najprzyjemniejszy sposób karmienia dziecka: nie musisz martwić się o przygotowanie jedzenia, o to, czy porcja jest odpowiednia, czy skład jest zdrowy, po prostu karmisz, korzystasz z dobrodziejstwa natury.

Chciałabym podzielić się z Wami kilkoma informacjami. Kto wie, może komuś z Was naprawdę się przydadzą.

Prawidłowa pozycja (i czy musisz się jej trzymać).


W czasie ciąży musiałam podjąć bardzo wiele decyzji. Jedne były lepsze, inne gorsze. Zapisanie się do szkoły rodzenia uważam za jedną z tych zdecydowanie najlepszych. Wiedza, którą wówczas uzyskałam, pomogła mi już po porodzie umiejętnie przystawić moje dziecko do piersi i uniknąć niedogodności wiążących się z niewłaściwą pozycją do karmienia. To bardzo ułatwiło życie nam obojgu.

Jak należy przystawić dziecko do piersi? Tak żeby i jemu, i matce było wygodnie. Brzuszek dziecka leży na brzuchu matki, jedna ręka matki trzyma dziecko tak, żeby móc delikatnie sterować jego główką, druga ręka podaje dziecku lekko spłaszczoną pierś. Ważne jest, aby usta dziecka objęły całą brodawkę, nie tylko koniec sutka.

Zobacz, jak to wygląda na ilustracji:

Źródło: Przychodnia Medyczna VENA
Dzięki tej pozycji dziecku jest łatwiej, Tobie wygodniej, a umiejętne podanie dziecku całej brodawki sutkowej sprawi, że dziecko dostanie cały pokarm, który kryje się w Twojej piersi i nie pogryzie Ci sutka - a uwierz, że nawet bez zębów jest w stanie to zrobić :)

Dobrze, ale czy musisz za każdym razem trzymać dziecko w tej pozycji i używać do karmienia obu rąk? Bardzo szybko przyda ci się przynajmniej jedna wolna ręka. Choćby po to, żeby sięgnąć po coś do picia - prawdopodobnie na początku będzie Ci się często chciało pić podczas karmienia. Ja piłam ogromne ilości wody. Poza tym, co tu dużo mówić, szybko zacznie Ci się nudzić. Dziecko (szczególnie na początku) je około 20-30 minut, trudno wytrzymać przez cały ten czas i nie ruszać rękami. Nie martw się, przyszła karmiąca mamo, poradzisz sobie. Stopniowo uwolnisz najpierw jedną rękę, potem obie. Ja w tej chwili mam obie ręce wolne, gdy karmię. I jasne, że nie odkurzam w tym czasie mieszkania ani nie robię zbyt skomplikowanych rzeczy, ale z przyjemnością korzystam z tej swobody, gdy dziecko jest przez dłuższy czas spokojne, a ja mogę np. coś poczytać. To jest nasz wspólny czas na odpoczynek.
Czasem karmimy się w pozycji leżącej, czasem jeszcze w innej, jak nam jest wygodnie w danej chwili. Kiedy nabierzecie wprawy, Ty i dziecko, ta czynność staje się dla Was całkowicie naturalna. Jest naturalna.

"Robisz to źle", "robisz to dziwnie", "a jakie są Pani odczucia?".


Przygotowana w szkole rodzenia, pełna zapału i dobrych myśli, prowadzona przez świeżo nabyty instynkt macierzyński, przystawisz swoje nowo narodzone dziecko do piersi. Wiesz, jak to zrobić i chcesz robić to po swojemu. Bądź gotowa, droga przyszła matko karmiąca, na to, że będziesz karmiła swoje dziecko po swojemu... u siebie w domu. Póki będziesz w szpitalu, jest całkiem prawdopodobne, że każda lekarka i każda położna czuły się zobowiązane do pouczenia Cię i przedstawienia swojej wizji karmienia piersią. Ja musiałam np. wypełniać rozpiskę, o której godzinie karmiłam dziecko i przez ile minut jadło. Ideałem, do którego miałam dążyć, było karmienie równo co trzy godziny. Ponieważ nie od razu pojawił się u mnie pokarm, a Robert ewidentnie się nie najadał, wkrótce byłam totalnie skołowana i nie wiedziałam już, czy karmię go za często, za rzadko, za długo czy za krótko i czy przypadkiem nie robię mu przy okazji jakiejś krzywdy. 

Na szczęście przyszła do mnie w końcu cudowna położna, która uczyła mnie w szkole rodzenia. Kiedy usłyszała, jaki mam problem, ona jako jedyna zapytała: "a jakie są pani odczucia"? I zachęciła mnie do tego, żeby zaufać przede wszystkim sobie i wyłowić z tego gąszczu dobrych rad to, co wydaje mi się odpowiadać mnie i Robertowi. 

Kiedy wyszliśmy ze szpitala, nie potrzebowaliśmy już rozpiski, nie potrzebowaliśmy kolejnych teorii i rad. Poradziliśmy sobie bez nich. Co nie znaczy, że już żadne rady i teorie się nie pojawiły :) Nie tylko lekarze i położne mają swoje wizje prawidłowego karmienia. Koleżanki i rodzina również je mają :)

Skoki rozwojowe.


O tym również miałam szczęście dowiedzieć się jeszcze w szkole rodzenia, więc z przyjemnością przekazuję wiedzę dalej. Świadomość istnienia skoków rozwojowych pomogła mi przetrwać trudne chwile, kiedy moje dziecko, które jeszcze dzień wcześniej jadło pięknie i bezproblemowo, nagle zaczęło miotać się, szarpać i płakać przy piersi, desperacko ciągnąć to z jednego, to z drugiego sutka. Zachowywał się, jakby się nie najadał. Był marudny i kiepsko spał.

Kiedy pojawiają się skoki rozwojowe i jak bardzo są intensywne, to oczywiście indywidualna kwestia. Według mojej wiedzy, najbardziej znaczące są skoki rozwojowe w okolicy szóstego tygodnia, trzeciego miesiąca i szóstego miesiąca. Ponoć w sumie jest ich aż siedem. 

Jak poradzić sobie ze skokiem rozwojowym? Trzeba uzbroić się w cierpliwość. Pamiętaj, że Twoje mleko jest najlepszym, co możesz dać swojemu dziecku. Dostosowuje się do jego potrzeb i zmienia się razem z nimi. Po kilku dniach karmienie się ustabilizuje, a Twoje maleństwo znowu będzie jadło i spało spokojnie. Nie dzieje się nic złego ani nietypowego.

Oczywiście jeśli masz jakiekolwiek obawy, warto konsultować się z położną lub z pediatrą. Ale ważne jest też, żebyś zaufała sobie. 

Dieta karmiącej matki.


To nie będzie rozsądne, jeśli będę próbowała wypowiadać się stanowczo w tej kwestii. Mogę Was odesłać do bloga Hafiji, która jest ekspertem w tej dziedzinie. Jednak Hafija też nie daje prostych odpowiedzi na pytanie, jak to jest z tą dietą matki karmiącej. Trzeba uważać na to, co się je? Nie trzeba w ogóle uważać? Wystarczy unikać niektórych produktów? Można jeść wszystko?

Trzeba pamiętać o dwóch rzeczach, które są w tym wszystkim pewne. Po pierwsze, niemowlak ma jeszcze bardzo niedojrzały układ pokarmowy. Może mieć kolki, może mieć problemy z trawieniem nawet jeśli przykładnie trzymasz się diety. Po drugie, mleko matki powstaje w gruczołach piersiowych z krwi matki, a nie bezpośrednio z tego, co matka zjadła. Czyli nawet jeśli zjadłaś smażonego kotleta, to wcale nie znaczy, że ten sam kotlet w wersji płynnej poleci z Twojej piersi do ust dziecka. Warto jeść zdrowo i różnorodnie, ale bez ciągłych obaw o to, czy zaszkodzisz swojemu dziecku.

O moich perypetiach związanych z karmieniem piersią pisałam w tym tekście. Obecnie jem już nawet kapustę, nie odmawiam sobie praktycznie niczego, jedynie sushi i alkoholu. Nie stwierdziłam żadnej korelacji między moją dietą a tym, jak Robert trawi. Musisz jednak, droga przyszła mamo karmiąca, wyrobić sobie zdanie samodzielnie. 

Karmienie piersią a alkohol.


Właśnie, jak to jest z tym alkoholem? Myślę, że ta kwestia nie budzi wątpliwości: piłaś - nie karm! Czy to jednak oznacza, że musisz całkowicie zrezygnować z alkoholu na czas karmienia piersią? Wiele mam tak robi. Ja sama - choć mogłabym żyć bez alkoholu, poczułam kilkakrotnie potrzebę udowodnienia sobie, że mogę się napić, jeśli tego chcę. 

Co zrobić, jeśli chcesz napić się piwa lub wina, a karmisz piersią? Przede wszystkim przygotuj sobie odciągnięty pokarm. Z laktatorem warto się zaprzyjaźnić, zapas pokarmu w zamrażalniku przyda Ci się chociażby w sytuacji, kiedy będziesz musiała wyjść gdzieś bez dziecka. Zatem, jeśli planujesz napić się alkoholu, przygotuj sobie taki zapas. Najlepiej zacznij pić wtedy, kiedy dziecko jest najedzone, czyli krótko po karmieniu - zyskasz trochę czasu :) Gdy dziecko ponownie zgłodnieje, daj mu odciągnięty pokarm. Po wypiciu alkoholu zjedz coś, to rozrzedzi alkohol we krwi. Gdy przyjdzie czas na następne karmienie, niewielka ilość alkoholu powinna już ulotnić się z Twojego organizmu.

A co z większą ilością alkoholu? Takiej nie spożywaj w ogóle. No coś Ty. Masz pod opieką malutkie dziecko, bądź dla niego trzeźwa. Nawet jeśli masz taki luksus, że możesz powierzyć dziecko komuś innemu na czas Twojego imprezowania, to z pewnością nie chciałabyś zajmować się nim, będąc na kacu. 

Karmienie piersią w miejscu publicznym.


Następna kontrowersyjna kwestia. Zastanawiasz się, czy możesz karmić piersią w miejscu publicznym? Odpowiem Ci pytaniem: a krępujesz się?

Ja może nie tyle krępowałam się, co miałam opory. To w końcu kawałek nagiego ciała, które może nie każdy chce oglądać. Ale powiem Ci szczerze, że z czasem to ma mniejsze znaczenie. Ważniejsze jest to, że Twoje dziecko prosi Cię, żebyś dała mu jeść.

Mojemu słodkiemu i bezproblemowemu niemowlakowi zdarzyło się zgłodnieć w restauracji, w której oprócz nas byli też inni ludzie. Zastanowiłam się przez chwilę, czy będzie im bardzo przeszkadzało, jeśli w czasie, gdy oni będą konsumować swój obiad, moje dziecko również będzie konsumowało. Po czym odpowiedziałam sama sobie, że chyba mniej kłopotliwe będzie dziecko cichutko i spokojnie ssące pierś niż dziecko płaczące wniebogłosy, bo jest głodne. I nakarmiłam go.

Tak, można się schować. Przeważnie w takiej sytuacji szukam możliwie dyskretnego miejsca. Można się zakryć. Ale wiecie, mój synek niekoniecznie lubi jeść z bluzką na twarzy, a jego wygoda jest dla mnie ważna. To jest tylko ciało, widok normalny i znany ludzkości od tysiącleci. Jeśli komuś to tak bardzo przeszkadza, to chyba w każdej sytuacji jemu jest łatwiej się odwrócić niż karmiącej chować się pod stołem.

Jeśli masz do mnie pytania - pisz śmiało, odpowiem tak rzetelnie, jak tylko umiem. Jeśli nie zgadzasz się z tym, co napisałam - tym bardziej pisz, może się mylę i powinnam zweryfikować swoje przekonania?