Czas dorosnąć? Mama idzie do pracy!

Siedzę w busie. Jest nieco po siedemnastej, brak obiadu już trochę doskwiera, zresztą ze śniadaniem też było średnio... Nie, to nie jest tekst, w którym będę użalać się nad sobą. Raczej się tłumaczyć. Ostatnio często to robię.

No bo jak to tak: dorosła kobieta, matka rodzinie, w wieku sugerującym wieloletnie doświadczenie zawodowe - i właśnie przeżywa życiową rewolucję, bo poszła do pracy? To co robiła wcześniej?

Stara praca i nowa praca

Nieraz określałam się tutaj jako osoba aktywna zawodowo. Tak było w istocie, musicie wiedzieć jednak, że: 1) miałam najmilszą, najbardziej relaksującą pracę na świecie, w której praktycznie nie czułam się jak pracownik. Tryb zdalny, godziny elastyczne, szefostwo jak paczka znajomych, praktycznie zerowe ryzyko, że coś zawalę czy komuś podpadnę, 2) praca ta stała się niemożliwa do wykonywania w momencie, gdy odwołano wszystkie imprezy masowe w kraju. Przez kilka miesięcy żyłam w dziwnym zawieszeniu, sporadycznie wysyłałam CV w różne miejsca, zwracałam uwagę na pojawiające się oferty. Z początkiem stycznia rozpoczęłam szkolenie przygotowujące mnie do nowej pracy, a od piątku jestem już pełnoprawnym pracownikiem infolinii bankowej.

To nie jest najłatwiejszy czas dla mnie, choć czuję, że będę lubić tę pracę i śmiem przypuszczać, że będę w niej bardzo dobra. Ogrom wiedzy, którą muszę przyswoić i której w dalszym ciągu trochę mi brakuje - sprawia, że czuję się niepewnie. Ciężko mi się rozluźnić. Mam nadzieję, że z czasem ten stres będzie coraz mniejszy.

Dojazdy

Choć aplikowałam do pracy zdalnej, na razie działam stacjonarnie, do czasu, aż stanę się bardziej samodzielna. Lubię mój zespół i atmosferę biura, ale wykańczają mnie dojazdy. Jak może pamiętacie, mieszkam na wsi. Wstaję codziennie o szóstej, szykuję siebie i chłopców do wyjścia, jedziemy całą czwórką do Niepołomic. Chłopcy idą do przedszkola, mąż do pracy, a ja przesiadam się na busa do Krakowa. Potem muszę jeszcze przejechać cały Kraków, by dostać się do biura. Cała ta droga, od wyjścia z domu do szatni w miejscu pracy, zajmuje ok. dwóch godzin - jeśli wszystko poszło zgodnie z planem.

Zdarzają się przygody. Raz np. postanowiłam spróbować alternatywnej trasy. Dojechałam w nieznane mi miejsce położone na pustkowiu, gdzie oprócz pętli autobusowej nie było... W zasadzie niczego. Nie znalazłam niestety mojego autobusu, prawdopodobnie odjechał, nim zdołałam zlokalizować jego stanowisko. Na następny miałam czekać godzinę. Zanim do reszty przemarzłam, wsiadłam w tramwaj i wróciłam na sprawdzoną już trasę. Tamtego dnia powrót do domu zajął mi trzy godziny.

A po powrocie? Cóż, jestem mamą :) Opcja "bawcie się sami, mamusia jest zmęczona" nie zawsze działa. Przecież te dwa małe wulkany energii tęsknią za mną i chcą spędzić ze mną popołudnie i wieczór... Najczęściej jest tak, że zasypiam przed nimi, a oni zapewne kładą się chwilę później dla towarzystwa, bo w sumie to trochę dziwne, bawić się dalej, kiedy matka już padła.

Staram się być wyrozumiała dla siebie, choć mój wierny, niezawodny złośliwy krytyk wewnętrzny ma w tej sytuacji ogromne pole do popisu. Czuję, że zawalam, że się nie sprawdzam. Że jestem rozpuszczonym leniem, który marudzi, bo musi wziąć się do roboty jak każdy dorosły człowiek. Tłumaczę sobie cierpliwie, że każdy potrzebuje czasu, by oswoić się z taką dużą zmianą.

Praca z ludźmi

Kontakt z ludźmi daje mi niesamowity zastrzyk energii. Lubię rozmawiać, pożartować, pomagać. Samo wyjście z domu do miejsca, gdzie mam pełno kolegów i koleżanek, jest ciekawym urozmaiceniem po tym, jak przez kilka ostatnich lat moja praca polegała głównie na siedzeniu w domu przed komputerem. Z drugiej strony... Czuję się zaniedbana, niemodnie ubrana, zdziczała. Nie wiem, czy umiem się zachować, czy wzbudzam sympatię. Podczas szkolenia zadawałam dużo pytań, często się odzywałam, byłam widoczna. Przez chwilę włączyły się moje dawne lęki - czy ci ludzie nie pomyślą, że ta blond gaduła jest jakaś dziwna?

Nie chodzi o to, że opinia ludzka ma dla mnie tak duże znaczenie. Po prostu... Przez ostatnie lata ta kwestia w ogóle nie istniała. Wystarczyło, że dogadywałam się z mężem i najbliższą rodziną, i w zasadzie tyle :) Teraz liczę się z tym, że mój wygląd, sposób bycia, zachowanie mogą być dla kogoś zaskakujące i nietypowe. I wcale nie muszą być dobrze odebrane.

Za chwilę wysiadam z busa. Choć uwielbiam dla Was pisać, dzisiaj trochę się do tego zmuszam. Głowę mam jeszcze pełną pracy, nowych sytuacji, nowej wiedzy, dobrych i trudnych doświadczeń. Organizm domaga się odpoczynku i obiadu ;) Piszę jednak, bo wiem, że później nie będzie na to czasu. Rodzina mnie potrzebuje! :)

Stabilizacja

Może brzmię, jakbym narzekała - ale to wynika ze zmęczenia. Bo tak naprawdę cieszę się z tej zmiany. Praca da mi stabilizację, jakiej nie miałam od dłuższego czasu. Pozwoli nam poczuć się bezpieczniej, pewniej. Myślę, że gdy już nauczę się radzić sobie ze stresem, będę z siebie bardzo zadowolona.

Rano, przed wyjściem do pracy, zupełnym przypadkiem trafiłam na piosenkę Fergie "Big girls don't cry". Jej tekst przemówił do mnie bardziej niż zwykle. Poczułam, że mówi o mnie, choć nie rozstaję się z nikim ;) Ale reszta się zgadza - potrzebuję czasu, by dojść ze sobą do ładu i ruszyć do przodu ze swoim życiem. I będę tęsknić - za beztroską, którą zostawiam.

Czas dorosnąć.

Co pisałam najchętniej? Co czytaliście najchętniej?

Podobnie jak w zeszłym roku - styczeń jest dla mnie w pewnym stopniu miesiącem oglądania się wstecz, podsumowywania i planowania. Tym razem przyglądam się rokowi 2020 pod kątem tekstów napisanych w tym czasie - zarówno tych opublikowanych na blogu, jak i tych, które wysyłałam do wydawnictw z nadzieją na podpisanie umowy.

Rok na blogu

Zarazem najlepszy i najgorszy. Najlepszy - bo z sukcesami, z których największym jest dla mnie drugie miejsce w SHARE WEEK. Myślę, że to szczyt moich możliwości, jeśli chodzi o ten blog. Poważnie, gdybym zajęła pierwsze miejsce, uważałabym, że z rankingiem musi być coś nie tak ;) Jest mnóstwo blogów, które bardziej zasługują na takie wyróżnienie!

Ruch na fanpage'u był duży (jak na moje skromne możliwości), przybyło wielu nowych czytelników. Pod tym względem nie mam na co narzekać.

Czemu najgorszy? Najmniej opublikowanych tekstów, zaledwie 32. Aż nie chce mi się wierzyć, że tylko tyle, ale statystyki są nieubłagane. Praca nad książką i działalność w grupach pisarskich bez wątpienia zepchnęły blogowanie trochę na drugi plan. Niemniej, starałam się publikować w miarę regularnie i mam nadzieję, że wynik w 2021 roku będzie wyraźnie lepszy. Przynajmniej jedna nowość tygodniowo powinna się tu zawsze pojawić. Możecie to traktować jako noworoczną obietnicę :)

Najchętniej czytany i komentowany przez Was tekst? 

Tak jak przypuszczałam, największe Wasze zainteresowanie wzbudził emocjonalny wpis pod tytułem "To nie jest kraj dla ciebie", pisany pod wpływem rozczarowania dawnymi autorytetami i sytuacją w Polsce. Napisaliście mi mnóstwo ciepłych słów, zarówno tutaj, jak i na fanpage'u. Były tez wiadomości prywatne, za które serdecznie dziękuję. Muszę tu dodać, że nie wszystkie komentarze były pozytywne. W tym przypadku negatywne reakcje odczułam nieco boleśniej niż zwykle, bo pisałam o swoich prywatnych, bardzo osobistych uczuciach, nie po to, by przekonywać kogokolwiek do moich poglądów czy "siać zamęt", jak zostało to ujęte. Mam nadzieję, że tak czy inaczej zdajecie sobie sprawę z tego, że ten adres jest otwarty dla ludzi o różnych poglądach i na każdy komentarz odpowiem kulturalnie i z szacunkiem dla rozmówcy, nawet jeśli nie będę w stanie się z nim zgodzić.

Inne ważne teksty

Kim jest ta cała Szczęśliwa Siódemka?

To też był jeden z najczęściej czytanych przez Was wpisów, o tyle istotny, że stanowi zbiór najważniejszych informacji na mój temat. Jeśli trafiliście tu przypadkiem i nie macie pojęcia, co to za jedna chwali się tutaj swoimi poczynaniami, to zapraszam do czytania, dowiecie się więcej :)

Okres

Kolejny z tekstów, które wzbudziły Wasze zainteresowanie. Bardzo mnie to cieszy, bo poruszyłam w nim ważny temat, który w dalszym ciągu stanowi swego rodzaju tabu - choć nie wszyscy z Was zgodzili się ze mną w tej kwestii. Cieszę się, że mogłam poznać również Wasze odczucia i doświadczenia.

Pamiętam

Jeden z bardziej emocjonalnych tekstów, jakie napisałam. Wzbudził cudowne reakcje, wiele wzruszeń i pięknych słów. Był kilka razy cytowany w różnych miejscach, a ja uwielbiam, kiedy mnie cytujecie :) O czym opowiada? O trzech osobach, które kiedyś znałam: pewnym chłopaku, pewnej dziewczynie i pewnym mężczyźnie. Co ich łączy i dlaczego napisałam właśnie o nich - odpowiedź kryje się w tekście.

Krzyk

Tak wyszło, że wśród najważniejszych tekstów, jakie napisałam w tym roku, dominują te o tematyce ciężkiej i bolesnej. Impulsem do napisania o krzyku był skandaliczny wyrok w sprawie gwałtu na czternastoletniej dziewczynce. Sprawcę uniewinniono, bo ofiara nie krzyczała. Tekst mówi o różnych rodzajach przemocy i reakcjach na nią. Dotknęłam w nim również osobistych doświadczeń, na tyle bezpośrednio, na ile potrafię to zrobić.

Zabawa w "Co mama powiedziała?"

Żebyście nie myśleli, że w 2020 roku Szczęśliwa Siódemka pisała tylko o przygnębiających sprawach - oto jedno z moich ulubionych, najradośniejszych wspomnień z minionego roku :) Ma raczej niedużo wyświetleń, co wskazywałoby na to, że faktycznie bardziej przyciąga Was ta poważna tematyka. Zachęcam jednak do przeczytania tekstu, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Myślę, że jego przesłanie może być bardziej uniwersalne niż się wydaje. Mówi o tym, że łatwo przegapić odpowiedni moment, by powiedzieć ukochanej osobie, jak wiele dla nas znaczy.

Jeśli chodzi o nietypowe zabawy Roberta - wczoraj wieczorem ukląkł przede mną i powiedział "Mamo, ja cię kocham", a moja spontaniczna reakcja tak mu się spodobała, że potem powtarzał to jeszcze kilka razy :) A ja, oczywiście, musiałam za każdym razem być równie zaskoczona i wzruszona.

Rok pisarski

Dobrze, a poza blogiem? Chętnie opowiem Wam trochę więcej o literackiej stronie mojego pisania. Wiem, że niektórych z Was żywo interesuje ten temat.

Tu pragnę zachęcić tych spośród Was, którzy podobnie jak ja zajmują się pisaniem, do odwiedzenia strony Marty Łysek i skorzystania z noworocznego prezentu, który przygotowała: PDFa, który umożliwia głębokie i wieloaspektowe podsumowanie rocznych zmagań pisarza.

Nie będę zamieszczać mojego pełnego podsumowania, bo musielibyście je czytać chyba do jutra :D Wybrałam kilka zagadnień, które uznałam za najważniejsze dla mnie.

Moje najważniejsze wydarzenia związane z pisaniem

Przede wszystkim jedno wydarzenie, za to całoroczne. Piszę codziennie w 2020! Razem z kilkoma fantastycznymi dziewczynami przez cały rok motywowałyśmy pisarzy do codziennego pisania, zachęcałyśmy do dyskusji, zadawałyśmy inspirujące pytanie. Zdarzało się, że dzięki tym dyskusjom ktoś wpadł na nowy pomysł lub znalazł interesujące rozwiązanie fabularne, które nie przyszło mu wcześniej do głowy. 

Jeśli chcielibyście uczestniczyć w tegorocznej edycji wydarzenia, musicie najpierw dołączyć do grupy Pisarskie Olśnienia, a potem zgłosić się tutaj: Piszę codziennie w 2021!

Drugim istotnym wydarzeniem był weekendowy zlot pisarek, na który udało się nam wybrać dosłownie w ostatni weekend przed lockdownem. To było niesamowite przeżycie :) Nie mogłyśmy się nagadać! Mam nadzieję, że uda się nam to powtórzyć, gdy nastaną nieco łatwiejsze czasy.

Trzy największe wyzwania związane z pisaniem w minionym roku

W porządku chronologicznym:

1. Pisanie bajki mniej więcej w trzy dni, z dziećmi dosłownie wskakującymi mi na głowę, wysłanie jej na konkurs pół godziny przed upływem terminu

2. Napisanie całej powieści w miesiąc, bez planu, prawie do końca nie wiedząc, jaki będzie finał historii. Kulminacyjne wydarzenia zaskoczyły mnie niemal równie mocno jak bohaterów!

3. Poprawianie pierwszego i drugiego tomu mojej serii dla młodzieży. To było więcej niż zwykłe poprawki. Musiałam przemyśleć całą konstrukcję obu tomów, wybrać wiodące wątki dla obu części, dopisać sceny, których brakowało. Nowe wersje różnią się od pierwotnych tak znacząco, że chwilami moja praca bardziej przypominała tworzenie tekstu od zera niż poprawianie istniejącego.

Które osoby miały największy wpływ na moje pisanie?

Lista jest tak długa, że na pewno nie byłabym w stanie ograniczyć się tylko do kilku imion. Andrzej jak zawsze wspierał, motywował, dodawał siły i służył konkretną pomocą, również w przepisywaniu rękopisów (choć w pewnym momencie przerzuciłam się na pisanie na komputerze). Paulina, Iza i Marta czytały bardzo wstępne wersje moich tekstów, pomogły mi oswoić strach przed umieszczaniem fragmentów w sieci, dały mi dużo pozytywnego feedbacku i konstruktywnych uwag. Pomogły mi poczuć się pewniej. Anka stworzyła wspaniałą grupę Mastermind, w której mogłyśmy wspólnie pracować nad udoskonalaniem naszego stylu. Joanna samym swoim istnieniem i genialnym pisaniem sprawiała, że moje własne próby stawały się coraz lepsze. Uwierzyła we mnie, usłyszałam od niej jedne z najmilszych słów dotyczących mojego pisania, jakie w ogóle kiedykolwiek padły :) Kasia dodawała siły w najtrudniejszych momentach. Druga Kasia mobilizowała mnie do tego, żeby starać się coraz bardziej i zaskoczyć tych, którzy we mnie nie wierzyli. Marta stała się moją bratnią duszą, inspirowała, wciągnęła w świat swoich bohaterów i dała się wciągnąć do mojego. Patrycji zawdzięczam mnóstwo ciekawych rozmów, bliskości, poczucia wspólnoty z innymi pisarkami, pomimo tego, że one mają o wiele większy dorobek niż ja. To samo zresztą mogę powiedzieć o Oli, Gosi, Joannie, Alicji i jeszcze kilku wspaniałych osobach. Natalia dała mi niesamowite uwagi do mojego pierwszego tomu, sprawiła, że w efekcie powstała o wiele lepsza książka niż to, co jej wysłałam. Agnieszka pokazała mi, jak fantastycznie i bezboleśnie może wyglądać współpraca z redaktorem. Z kolei Asia pokazała mi, jaki ogrom pracy jeszcze przede mną i na jakie błędy muszę uważać.

Pod tym względem rok 2020 był naprawdę niesamowity. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak chciałabym, żeby na końcu tej długiej listy znalazły się podziękowania dla wydawcy, który zdecydował się dać mi szansę. Niestety, nadal taka osoba się nie pojawiła :) Staram się wierzyć, że to kwestia czasu, choć powiem Wam, że łatwo stracić tę wiarę. Co by nie było, nie zamierzam się poddawać! W tym roku czeka mnie nowe wyzwanie: godzenie pisarskich planów z pracą na etacie. Jak do tej pory, idzie całkiem nieźle :)

Jeśli dobrnęliście tutaj, do końca tego długiego podsumowania - będę wdzięczna za komentarz :)

Szczęśliwa Siódemka

Co dobrego w 2020 roku?

Nie pamiętam, czy kiedykolwiek wcześniej tak wielu ludzi zgadzało się w tej kwestii: to był kiepski rok, najgorszy rok, idź sobie, roku 2020! Pamiętam, że rok 2016 (też przestępny! Może tu się kryje jakiś trop?) był przez wielu moich znajomych uważany za trudny, a choć częściowo się z tym zgadzałam - to jednak 2016 dał nam Roberta :) No, ale 2020 jest niezaprzeczalnym rekordzistą, jeśli chodzi o nieszczęścia i nieprzewidziane zmiany planów. Pandemia, lockdown. Wielu moich znajomych zachorowało, niektórzy stracili bliskie osoby. W kraju działo się strasznie i źle, i co gorsza, nie widać końca tej sytuacji. Wiele planów musieliśmy odwołać lub zmodyfikować. Festiwal Kolorów się nie odbył. Targi Książki się nie odbyły. Kiedy już wydawało się, że najtrudniejsze za nami i oswoiliśmy się z tym specyficznym rokiem, los dobił nas chorobą i śmiercią Fortisa. To był moment, kiedy przestałam się krygować i głośno wołałam razem z innymi, żeby 2020 raczył się już czem prędzej odpierwiastkować.

Pytanie, co dobrego zdarzyło się w tym roku, wydaje się w pierwszej chwili wyzwaniem. Ale tylko w pierwszej chwili. Przecież nadal jesteśmy zdrowi, młodzi i szczęśliwi. Nawet 2020 nie mógł tego zmienić.

Zatem, co dobrego przyniósł rok 2020? Co będę wspominać z przyjemnością, za co jestem wdzięczna?

Moje pisanie

Spotkanie ze wspaniałymi pisarkami.
Jeszcze przed lockdownem :D

O ile w roku 2019 pisałam naprawdę dużo, w roku 2020 stanowiło to moje główne zajęcie. Dopiero teraz przy okazji różnych podsumowań dociera do mnie, jak dużo zrobiłam. Prowadziłam (wraz z innymi wspaniałymi osobami) grupę dla pisarzy oraz wydarzenie Piszę codziennie w 2020!, starałam się motywować, inspirować i budować pisarską społeczność. I oczywiście, pisałam. Dwie nowe powieści, dwie nowe wersje powieści pisanych w poprzednich latach, jedna bajka i dwa opowiadania. Całkiem imponujący wynik, choć nie wątpię, że w niektórych z Was może wzbudzić raczej coś na kształt politowania. Bo gdzie te książki w księgarniach, gdzie umowy z wydawnictwami? No, nie ma. Wierzę, że jeszcze nie ma. Już nieraz wydawało się, że coś się kroi, że lada chwila ten wymarzony debiut naprawdę stanie się faktem... I kończyło się na niczym. 

Ale dziś nie czas na to, żeby się tym przejmować. Pisanie było i jest dla mnie cudowną przygodą. Żyję trochę jakby w dwóch światach - jednym prawdziwym i drugim, który należy do bohaterów opowiadanych przeze mnie historii. Są dla mnie prawie tak realni jak prawdziwi ludzie. W sumie w tym dziwnym roku, kiedy często jedyną okazją, by się z kimś spotkać, były wirtualne formy kontaktu - moi wymyśleni znajomi nie różnili się tak bardzo od tych prawdziwych ;)

Ogromną radość czerpałam również ze współpracy z beta-czytelnikami, z rozmów na temat moich bohaterów, którzy wzbudzili ich sympatię i stali się realni również dla nich. Uwielbiam zapraszać ludzi do wykreowanej przeze mnie rzeczywistości i marzę tylko o tym, by tych ludzi było jak najwięcej. Dzięki pisaniu zawarłam wspaniałe przyjaźnie. Joanna, Paulina, Kasia, druga Kasia, Iza, Patrycja, Marta, druga Marta, Anka - to o Was :) W 2020 byłyście najlepsze!

Duma z moich dzieci

Michał skończył dwa lata, a Robert cztery. Obaj niesamowicie się rozwinęli. Wydaje mi się, że te postępy widać szczególnie wyraźnie u Roberta. Stał się dużym, wygadanym chłopakiem, małym dorosłym, jak go czasem nazywam. Mówi pełnymi, rozbudowanymi zdaniami (po polsku i po angielsku), liczy do dwudziestu, choć z małymi potknięciami, umie dodawać na paluszkach. Ma niezwykłą wyobraźnię, wymyśla wspaniałe zabawy, konstruuje godne podziwu budowle i pojazdy z klocków. Pięknie śpiewa, szybko się uczy piosenek. A rok temu jeszcze nosił pieluchę!

Michaś też wspaniale sobie radzi. Mówi coraz więcej, choć nadal nie lubi się przemęczać - wystarczy mu do szczęścia, że starszy brat zawsze go rozumie :) Cudownie koloruje, coraz lepiej układa klocki, od niedawna zachwyca nas swoimi zapędami śpiewaczymi. Niezły z niego Pavarotti! Najbardziej zachwyca nas jego czułość, uściski i hojnie rozdawane całusy. Jest taki słodki i pogodny!

Spotkania po latach

Zadziwiające, że to właśnie ten rok, tak niesprzyjający bezpośrednim kontaktom międzyludzkim, umożliwił mi spotkanie się z osobami, których nie widziałam nieraz bardzo długo. Myślę, że po prostu wszyscy się za tym stęskniliśmy, może też gdzieś tam zaczęło do nas docierać, jakie to ważne i wyjątkowe, móc z kimś wypić kawę, porozmawiać, pospacerować. Gdy na kilka miesięcy rozluźniono obostrzenia, a wirus nie budził już takiego niepokoju, udało nam się umówić z kilkorgiem znajomych.

Zdjęcia

Fot. Marta Szopińska - serce w obiektywie

Fot. Andrzej Abaj

Fot. Jacek Piecuch

Fot. Piotr Świątkowski
Link do fanpage'u: Pokazmnietecuda

To też zaskakujące! Co roku wydaje mi się, że jeśli chodzi o zdjęcia, mój czas już dawno minął, nie te lata, nie ta figura, nie ta skóra, brak wprawy też daje się we znaki. Poza tym straciłam już ten zapał, który dawniej napędzał mnie do wymyślania kolejnych pomysłów i dopracowywania stylizacji. A jednak rok 2020 przyniósł mi wspaniałe propozycje, kilka bardzo udanych sesji zdjęciowych. Przyznam, że rozbudził się we mnie dawny apetyt. Kto wie, może rok 2021 okaże się pod tym względem jeszcze bardziej udany?

Śpiewanie

Pod tym względem też działo się więcej niż się spodziewałam. Udało mi się nagrać chórki na płytę mojego dobrego kolegi oraz wystąpić na koncercie z zespołem Genezyp Kapen. Już kiedyś pisałam Wam o naszej współpracy :)

Poczucie jedności i wsparcie

Co jak co, ale ten rok pokazał, że w trudnych sytuacjach można liczyć na pomoc. Ludzie mają wielkie, otwarte serca i potrafią się dzielić. Widziałam to w wielu momentach. Zbiórki dla potrzebujących, wspieranie drobnych przedsiębiorców poprzez promowanie ich usług i kupowanie u nich, udostępnianie wartościowych treści za darmo... Naprawdę, dużo tego było. 

Brzuszkowy Mikołaj ruszył w tym roku z dużym opóźnieniem i mniejszą niż zwykle promocją, mimo to czułam jeszcze silniej niż zazwyczaj, że to działa i naprawdę angażuje ludzi. Powstały co najmniej dwie wspaniałe paczki, o których wiem, a zapewne nie wiem o wszystkich :)

Moja impreza urodzinowa

Tak, to jedno z moich ulubionych wspomnień z tego roku :) W tamtym momencie jeszcze nie wiedzieliśmy, że już w marcu czeka nas lockdown. Świętowaliśmy bez trosk, bez zmartwień, i z mnóstwem balonów :)

Kameralna, rodzinna Wielkanoc

Miała być dziwna, samotna, inna niż zawsze. Okazała się jedną z piękniejszych. Spokojna, rodzinna, pełna spontaniczności, wygłupów, dziecięcego śmiechu. I z pysznym cateringiem od lokalnych przedsiębiorców :)

Wspaniała muzyka

Czy jestem szalona, jeśli twierdzę, że 2020 był dobrym rokiem dla muzyki? A jednak. Wielkie powroty, zaskakujące kolaboracje, utwory nagrywane przez artystów w domowym zaciszu. Zapamiętam z tego roku szaloną radość, rewelacyjne koncerty udostępniane za darmo, a także wiele wzruszeń.

To moi przyjaciele z Gospel Voice. Nie mogę wyjść z podziwu, jak niesamowicie się postarali, by stworzyć coś tak pięknego w domowych warunkach.

A to Klaudia Gawor. Śledzę jej poczynania od dawna i jestem naprawdę pełna podziwu! Ten utwór narobił ostatnio bardzo pozytywnego zamieszania

Oswoiłam się z kamerką

Gadanie do ekranu dotąd było dla mnie nieco poza strefą komfortu. Już w 2019 roku zaczęłam się przełamywać, prowadzić live'y, uczestniczyć w spotkaniach naszej grupy pisarskiej. Ale w 2020 roku było tego dużo, dużo więcej. Do tego stopnia, że nasza impreza sylwestrowa w dużym stopniu opierała się na łączeniu się on-line z bliskimi nam osobami :) Że już nie wspomnę o mojej rozmowie kwalifikacyjnej...

Nowa praca

A właśnie. Niech to będzie wisienką na wielkim, słodkim torcie, w który zamienił się ten wpis. Dostałam nową pracę. Z początkiem przyszłego tygodnia zaczynam szkolenie, a 15 stycznia na dobre wdrażam się w nowe obowiązki.

Kochałam moją poprzednią pracę i wierzę, że jeszcze przyjdzie lepszy czas dla naszych kolorowych imprez - ale teraz pora na inne, nowe wyzwania. Zrobię wszystko, by im podołać! Krok w nieznane budzi wiele obaw, ale też ekscytację :) Trzymajcie za mnie kciuki!

Cóż... Wygląda na to, że ten 2020 nie był taki zły! Ciekawa jestem, czy macie podobne odczucia do moich?

Szczęśliwa Siódemka