czwartek, 26 listopada 2020

W psim raju nie ma trucizn. Wspomnienie o Fortisie


Kiedy myślę "Fortis", przed oczami widzę roześmianą, złocistą mordkę i zgrabną sylwetkę psa młodego, silnego i pełnego energii. Był przepiękny, wiecznie w ruchu, zawsze radosny.

Kiedy myślę o moim psie, przypomina mi się, jak siedziałam przy nim, głaskałam go i zapewniałam, że jestem przy nim i będę tak długo, jak długo będzie trzeba. Pamiętam, że niebo wypogodziło się wtedy. Wiem, jak sentymentalnie to brzmi, ale uwierzcie, że ten widok utkwił mi w głowie - promienie słońca przebijające się przez chmury i rozświetlające ogród, cały w ciepłych barwach, a obok mnie Fortis, który już tego ogrodu nie widział. Powoli kończył swoją walkę.

Przypomina mi się, jak jechałam z nim do weterynarza, kochana złota mordka leżała na moich kolanach. Póki był zdrowy, był jednym wielkim żywiołem. Możliwe, że nigdy nie wytuliłam go tak mocno, jak w ciągu tych ostatnich dwóch dni.

Brakuje mi wspomnień. Dobrych wspomnień. Szukam ich rozpaczliwie w pamięci, bo wiem, że przecież muszę je mieć. Może chwilowo się schowały.

To nie jest jedna z tych sytuacji, kiedy można powiedzieć, że przynajmniej miał długie i piękne życie. Nie miał. Nie dożył nawet sześciu lat. A czy jego życie było piękne? On chyba tak uważał. 

Wspomnienia


Zbieram je jedno po drugim. Fortis jako szczeniaczek, prześliczny, podobny do pieska z reklamy papieru miękkiego jak aksamit, nasze niespodziewanie spełnione marzenie o labradorze. Pierwsze, co zrobił, gdy znalazł się w ogrodzie? Przeszedł pod ogrodzeniem. Dość dobitnie pokazał nam, co sądzi o stawianiu jakichś ograniczeń na jego drodze :D 



Fortis - łowca rekinów. Jego pierwszą ulubioną zabawką był pluszowy rekin, niewiele mniejszy od niego, tarmoszony bezustannie z wielkim zawzięciem.

Kiedy było nam smutno, Fortis to wyczuwał. Przybiegał, uśmiechał się, wymachiwał pięknym ogonem.

Chciał się witać i zaprzyjaźniać z wszystkimi. Zaczepiał przechodniów, gdy prowadziliśmy go do weterynarza, wdzięczył się do nich i skutecznie podbijał serca.


Pamiętam imprezę w ogrodzie, urodziny męża. Fortis podpijał wodę z basenu :D Pięknie się bawił z naszym siostrzeńcem, a gdy się zmęczył, spał przytulony do Andrzeja.

Pamiętam wspólne długie spacery, zwiedzanie naszych malowniczych okolic. Kiedy pojawił się Robert, chodziliśmy w czwórkę - Andrzej z pieskiem na smyczy, ja z Robertem w wózku. Z dwójką dzieci było już trudniej, ale też się zdarzało :)

Fortis zaakceptował pojawienie się nowych członków stada bez chwili zawahania, pokochał obu od razu. Oni też go kochali, zawsze cieszyli się na jego widok.



Bałam się chodzić sama na spacery z Fortisem, bo wiedziałam, że jest silniejszy ode mnie. Po wypadku w 2017 musiałam jednak przejąć na jakiś czas rolę wyprowadzacza. Fortis rozumiał sytuację. Chodził wolniej niż zazwyczaj, nie nadużywał siły, zaledwie kilka razy zdarzyło się, że pociągnął mocniej (raz, niestety, dość niefortunnie). Lubiłam te spacery, choć wracałam z nich wykończona.

W ogóle postawa Fortisa po tamtym wypadku była imponująca. Kiedy laweta przywiozła auto, a ja długo chodziłam wte i wewte po ogrodzie i nosiłam rzeczy z bagażnika do domu, a potem jeszcze szukałam kota, bo uciekł w całym tym zamieszaniu, Fortis zachowywał stoicki spokój. I nawet nie protestował, że ominął go w tamtym dniu wieczorny spacer.

Kiedy wyjeżdżaliśmy na kilka dni, Fortis jeździł do sprawdzonego hoteliku. Uwielbiał panią Agnieszkę, która przyjeżdżała po niego, a potem przywoziła go z powrotem. Za każdym razem chwaliła go, że taki kochany, bezproblemowy pies.

Do końca był żywiołowym i energicznym psem, ale od pewnego czasu już wyraźnie spokojniejszym, rozsądniejszym. Jak to określał mąż - biegał tylko po całej podłodze, już nie po ścianach :)


Ostatnie dobre wspomnienia pochodzą z tych dni, kiedy dzielny Fortis już nas opuszczał. Wydawał się dobrze reagować na leczenie. Byliśmy szczęśliwi, gdy patrzyliśmy, jak odzyskiwał siły, znów chodził, machał ogonem, próbował biegać. Łatwo było uwierzyć, że najgorsze ma już za sobą. Najgorsze jednak dopiero nadchodziło.

Co teraz?


Przyjaciele namawiają nas, byśmy poszukali psa, który zapełni puste miejsce po Fortisie. Na razie nie chcemy tego robić. Na pewno nie przygarniemy nowego zwierzaka na zimę, to raz. Dwa, chcemy trochę pożyć w tej rzeczywistości bez psa. Odzwyczaić się od szczekania, układania harmonogramu każdego dnia i tygodnia w rytm spacerów, uwzględniania potrzeb psa we wszystkich planach. Chcemy zobaczyć, jak to jest i jeszcze raz przekonać się, czy jesteśmy gotowi.

Przygarnięcie kolejnego psa to jeszcze większa odpowiedzialność. Trochę tak, jak z drugim dzieckiem ;) Za drugim razem już wiesz, już się sprawdziłeś. Wiesz, czego się spodziewać. Decyzja jest bardziej świadoma. Nie chcemy podejmować jej pochopnie, w emocjach.

Jak się czujemy? Powoli godzimy się ze stratą. Wiecie, ja widzę, z jakimi dramatami mierzą się ludzie, również w moim bliskim otoczeniu. Wiem, że są gorsze rzeczy w życiu niż utrata psa. Najbardziej boli tylko świadomość, że musiał tak strasznie cierpieć pod koniec. Za to pomaga myśl, że walczyliśmy o niego do końca i byliśmy przy nim do ostatniej chwili. Nie odpuściliśmy, dopóki istniał choć cień szansy. Nie umierał samotnie.


Dziś rano wydawało mi się, że słyszałam szczekanie. Może psi raj jest całkiem blisko? Wiem, czego w nim nie ma: płotów. I trucizn. To musi być wspaniałe miejsce, w sam raz dla Fortisa.

17 komentarzy:

  1. Przytulam Cię kochana mocno!!! Ten tekst wzbudził we mnie kolejne spazmy płaczu, a dziś płaczę od rana jak wariatka.

    Masz piękne wspomnienia z Fortisem. :) Niech biega teraz po psim raju i czuje Twoją wielką miłość do niego.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojej! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze, i tylko taki emocjonalny dzień Ci się dzisiaj trafił... Dziękuję za Twoje serce i dobre słowa :*

      Usuń
  2. Bardzo mi przykro. Wygląda na cudownego psiaka...

    OdpowiedzUsuń
  3. To musi byc trudny okres, pamietam, jak zdechl pies mojej Mamy. Strasznie cierpiala... Pozostaly wspomnienia i duzo milosci. Pozdrawiam cieplo!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za komentarz :* Tak, jest ciężko. Powoli się przyzwyczajamy.

      Usuń
  4. Jest cięzko i to wcale nie mija. w koncu traktujemy psiaka jak członka rodziny, duzo siły zycze :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję :* Wierzę, że z czasem to będzie łatwiejsze.

      Usuń
  5. Fakt, może i są większe dla ludzi dramaty, niż odejście psa, ale dla posiadaczy psa czy kota ich milusińscy są częścią rodzina. A strata kogoś bliskiego zawsze boli. Ja po swoim kocie długo chodziłam przybita, mimo że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, by wrócić mu zdrowie. Trzymajcie się mocno :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję :* Jeszcze nie przeboleliśmy tej straty do końca. Liczę na to, ze z czasem będzie łatwiej. Pozdrawiam serdecznie :*

      Usuń
  6. Kiedy byłam nastolatką, przygarnęłam suczkę, który ktoś porzucił. Było mi jej rąk strasznie żal i nie mogłem postąpić inaczej. Zadbał amerykański o nią, "podtuczyłam", umyłam. Okazała się pięknym małym piaskiem o długiej jasnej siersci i ufnym spojrzeniu. Nie odstęp wałami mnie na krok. Nawet do szkoły za mną biegła i czekała tych parę godzin przy stojaki na rowery. Kochałam ją całym sercem. Była ze mną kilka lat. Niestety, sąsiadom przeszkadzało jej Szczecinie i wielokrotnie skarżyli do mamy, na Sunię. Pewnego dnia suczka zniknęła. Nigdzie nie mogła jej znaleźć. Zawsze wracała do domu. Bylam pewną że to sprawka sąsiadów. Płakałam po niej strasznie. Była moją przyjaciółką. Nawet teraz, kiedy o tym piszę, wspomnienia o moim rudym rozczochrańcu powodują, że w oczach mam łzy. Od tamtej pory, kiedy znaknęła, nie miałam już żadnego psa. Długo wierzyła, że może jednak wróci. Niestety. Bardzo mi jej brakuje.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ps. Przepraszam za błędy - słownik. 😉 Mam nadzieję, że sens tego, co napisałam, jest zrozumiały. Przy dzieciach ciężko skupić się na czymkolwiek.

      Usuń
    2. Tak, sens jest zrozumiały. Powiem nawet, że bardzo dobrze Cię rozumiem, bo my też mieliśmy przejścia z sąsiadami z powodu Fortisa. Strata ukochanego zwierzaka zawsze boli :(

      Usuń
  7. Wzruszył mnie ten tekst... Sama mam trzy koty, które przeogromnie kocham i traktuję trochę jak własne dzieci...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję :* Nam zostały już tylko dwie kotki. Mam nadzieję, że pożyją długo.

      Usuń
  8. Bardzo lubię wracać na tego bloga.

    OdpowiedzUsuń