piątek, 16 października 2020

Porady kiepskiej matki


Te wszystkie blogerki parentingowe są takie idealne i niezawodne, prawda? Zawsze wiedzą, co zrobić! Ja też myślałam, że taka będę, dlatego zaczęłam blogować. A potem rzeczywistość kopnęła mnie w cztery litery ;)

Żarty żartami, ale poważnie, nie jesteśmy w stanie przewidzieć, czym zaskoczy nas rodzicielstwo. Wcześniejsze doświadczenie z młodszym rodzeństwem czy opiekowanie się dziećmi znajomych może dać Ci jakiś pogląd - zobaczysz, jak czujesz się w towarzystwie małego człowieczka. Ale to i tak nie to samo, co bycie rodzicem. 

Dobra wiadomość jest taka, że wcale nie musisz być idealną matką. Powiem więcej, Twoja nieidealność może Ci się przydać bardziej niż myślisz. Jako matka, której bardzo daleko ideału, opowiem Ci teraz, jak to działa u mnie.

1. A niech je, kiedy chce!


Oszalałabym chyba, gdybym miała karmić noworodka co trzy godziny, jak zalecali w szpitalu. Moje dzieci czasami potrzebowały jeść częściej, czasem rzadziej. Teraz, gdy obaj są starsi, mają stały rytm posiłków. Ale nie trzymamy się go obsesyjnie. Obiad mu nie smakuje? Przecież na siłę do buzi nie wcisnę. Mówi, że chce płatki? Niech je płatki! Może niekoniecznie codziennie :)
Trzeci dzień z rzędu chce jeść naleśniki i nie przyjmie nic innego? No i bosko, nie muszę się zastanawiać, co zrobić na obiad.

Nie wezmę odpowiedzialności za stwierdzenie, że żadne dziecko się nie zagłodzi, bo wiem, że istnieją przypadki drastycznych zaburzeń apetytu. Jednak zdecydowana większość zdrowych dzieci naprawdę zje, kiedy zgłodnieje. Szkoda czasu i nerwów, by się tym przejmować!

2. Nie chce Ci się robić wszystkiego za niego? Niech uczy się samodzielności!


Najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że dzieci chcą być samodzielne. To my często hamujemy ich samodzielność, bo przecież zrobimy szybciej, lepiej, dokładniej, bezpieczniej.

Nie chce być karmiony łyżeczką, niech zje sam. Owszem, wybrudzi się.
Chce się umyć sam, niech się myje sam. Ty bądź w pobliżu i patrz, czy się nie topi. Owszem, podłoga w łazience będzie mokra.
Nie chce Ci się sprzątać jego zabawek? Popatrz, jak pięknie sprząta sam :)

Moje dzieci nie traktują obowiązków domowych jak obowiązki. Dla nich to są te fajne rzeczy, które robią rodzice. Zmywanie naczyń jest atrakcją. Przygotowywanie obiadu jest atrakcją. Choć czasem mam poczucie, że sama zrobiłabym coś sto razy szybciej niż małe pomocne łapki, to jednak korzystam z ich pomocy. A oni się uczą :)

3. Nie masz pomysłu na zabawy? Poczekaj, może wymyśli coś sam!


Siądź obok i popatrz, jakie wspaniałe, kreatywne pomysły kryją się w tym małym umyśle. Reaguj, gdy próbuje skakać z łóżka, siedząc na koniku, ale póki nie dzieje się nic groźnego, po prostu pozwól mu szukać, odkrywać, doświadczać.

Opowiadałam Wam ostatnio o zabawie w "Co mama powiedziała?". To był pomysł Roberta. Podobnie jak zabawa w naśladowanie pojazdów czy w odgadywanie, jaka rzecz jest danego koloru.

4. Nie chce Ci się z nim bawić? A kto powiedział, że musi Ci się chcieć?


Jesteśmy dorosłymi ludźmi, mamy dorosłe rozrywki. A on chce układać klocki, przesuwać autka po torze, czytać w nieskończoność tę samą, słabo napisaną bajkę... Przez jakiś czas możesz to wytrzymać, ale do wieczora? Codziennie?

Czasem wystarczy, gdy po prostu będziesz w pobliżu. Możesz być pacjentem małego lekarza, to naprawdę wdzięczna rola: leżysz, a on Ci mierzy temperaturę klockiem, osłuchuje płuca słuchawkami (takimi do telefonu), przyklei plasterek, czasem jeszcze da całusa.
Stań w drzwiach w rozkroku i bądź tunelem, a on pociągiem. I tyle, stoisz sobie, a pociąg jeździ.
Zrób zjeżdżalnię z kołdry. Sprawdź, czy lądowanie jest bezpieczne, a potem tylko słuchaj radosnych śmiechów :)
Możecie też pobawić się w chowanego. Wiesz, dzieci potrafią się czasem schować tak skutecznie, że mama musi ich szukać, i szukać, i szukać... Rozumiemy się, prawda?

5. Nie masz siły, by rozstrzygać kolejny spór między rodzeństwem? Czekaj... Może się dogadają?


Jeden ma niespełna cztery lata, drugi niespełna dwa, obaj chcą się bawić tą samą zabawką. A Ty nie jesteś królem Salomonem, zresztą nawet gdybyś była, to nie będziesz przy dzieciach machać mieczem.

Łatwo zabrać zabawkę maluchowi i dać starszakowi. Albo, łagodniejsza wersja: spróbować zainteresować malucha inną zabawką. Ale czy ten maluch musi być wiecznie pokrzywdzony? A czy starszak musi wiecznie ustępować? Czy mamy prowadzić rejestr: ostatnio Robert ustąpił Michałowi, więc teraz czas, by Michał ustąpił, i tak na zmianę?
Ja najchętniej w takich sytuacjach czekam i obserwuję, jak poradzą sobie sami. I przeważnie kończy się tak, że jestem wzruszona - bo oni naprawdę potrafią rozstrzygnąć spór samodzielnie. Nieraz lepiej niż dorośli.

6. Jeszcze chwila i coś mu powiesz? A powiedz!


Nie, nie namawiam Cię do agresji słownej ani, broń Boże, żadnej innej. Ale powiedz, co czujesz. Nazwij emocje. Choć w trudnej chwili, gdy prawie puszczają Ci nerwy, zapewne o tym nie myślisz - on teraz też się uczy. Uczy się prawdy o ludziach, o sobie. Uczy się, że jego zachowanie może spowodować czyjś gniew lub smutek. Uczy się, że wyrazem trudnych emocji może być podniesiony głos i mina pełna frustracji. Nie trzeba go za wszelką cenę chronić przed tą wiedzą. 

7. Kochaj :)


No dobrze, to nie jest rada kiepskiej matki. Właściwie to w ogóle nie jest rada, bo jak można radzić komuś, żeby kochał? 
Chcę Ci tylko powiedzieć, że to wystarczy. Twoja miłość jest tym, czego dziecko potrzebuje od Ciebie najbardziej. Nie musisz gotować jak mistrzyni, tryskać pomysłami, być zawsze w świetnym humorze.
Kochaj, przytulaj, całuj, uśmiechaj się do niego, mów mu o tym, jak bardzo jesteś z niego dumna. To jest prezent, który dajesz mu na zawsze, cenniejszy niż wszystkie zabawki. 

Co myślisz o tej liście? Może chcesz dodać coś od siebie? :)




18 komentarzy:

  1. to jednak trochę hipokryzja że najpierw piszesz o tym jakie przemądrzałe są inne matki z internetu a potem sama dajesz receptę na sukces wychowawczy. Twoje rady też nie każdemu będą pasować. Nie każda mama może sobie pozwolić na karmienie o dowolnej porze i dawanie dziecku wyboru w każdej sytuacji. Nie ma uniwersalnych dobrych rad.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za Twój komentarz, jest dla mnie bardzo cenny jak każdy inny. Nie napisałam jednak, że inne blogerki są przemądrzałe. Myślę, że widzisz ironię tam, gdzie jej nie ma. Nie uważam się za świetną matkę i nie mam uniwersalnej recepty na sukces. Piszę o tym, co u nas działa pomimo mojej niedoskonałości. Pozdrawiam :)

      Usuń
  2. Jakbym czytała o sobie... hehe To jest prawdziwy instynkt przetrwania macierzyństwa ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Na prawie wszystkich blogach wszystko wygląda super :) Na moim też staram się zaprezentować potrawy estetycznie, ale nam też nie wszystko się udaje. Wielokrotnie zanim zamieszczę przepis na blogu sprawdzam go tygodniami. Rekord pobiłam piekąc mnie więcej co drugi dzień jeden z bliskowschodnich chlebów, żeby dopracować proporcje mąki, bo w Polsce nie jest dostępna ta, której używa się w kraju pochodzenia przepisu

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się, ja też staram się, żeby zdjęcia jako tako wyglądały i przynajmniej mnie nie kompromitowały :D Chętnie zajrzę na Twój blog!

      Usuń
  4. Zgadzam się w 100% z wpisem, jakby był o mnie;-) Nikt nie jest idealny.Choć staram się być idealna, zawsze mam coś z tyłu głowy, że robię coś nie tak i zawsze za mało niż powinnam.

    OdpowiedzUsuń
  5. To wielka mądrość odpuszczać w pewnych kwestiach życia czy podejścia do dzieci. Każda istota jest inna i oczywiście wyjątkowa. Ja nie mam recepty, po prostu staram się wszystko wyważyć.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To tak samo jak ja! Czasem udaje się lepiej, czasem gorzej. Ale zawsze z miłością :)

      Usuń
  6. Przybijam wirtualną piątkę! Zgadzam się w 100% z każdą Twoją radą :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja nie wiem po co ludzie czytają te rady w internecie a potem mają wyrzuty sumienia. Lepiej poczytać porady książkowe. Lżej na sercu.

    OdpowiedzUsuń
  8. Gdybym zostawiła moje córki i pozwoliła im rozwiązywać konflikty samodzielnie, skończyłoby się krwią. I mówię serio 😕 Ale wierzę, że dojdziemy kiedyś do tego momentu, o którym piszesz 😉 Póki co muszę moderować proces rozwiązywania konfliktu, ale staram się, by rozwiązanie wychodziło od dzieci 🙂

    OdpowiedzUsuń
  9. Ciekawe rzeczy można się dowiedzieć z tego bloga, poleciłam od razu koleżance.

    OdpowiedzUsuń