Matka Roku.

Zdarza mi się ostatnio reagować z opóźnieniem na różne zjawiska. Na przykład, na zjawisko zwane jesienią zareagowałam chyba za późno i dlatego teraz mam potężny katar. Na zdjęcia i cytaty krążące po internetach również reaguję o wiele później niż inni. Myślę jednak, że dopóki będę znajdować w Internecie słynne zdjęcie przedstawiające młodą matkę na lotnisku, dopóki moje koleżanki po fachu będą czuły potrzebę tłumaczenia, czemu nie są idealnymi matkami - mój dzisiejszy tekst będzie aktualny.

Opowiem Wam o chwili, kiedy to ja zostałam matką z lotniska. 

To nie było lotnisko co prawda, ale parking pod Wawelem, tuż obok alejka spacerowa, ścieżka rowerowa, trawa i drzewa. Ciepły dzień, marzec albo kwiecień - nie pamiętam dokładnie. To był jeden z naszych pierwszych spacerów z wózkiem po Krakowie. Nie mieliśmy jeszcze wprawy w rozkładaniu wózka, który jest dość duży i musi być przewożony z odkręconymi kołami, bo inaczej nie mieści się w bagażniku. Staliśmy więc na parkingu, ja trzymałam dziecko w nosidełku-materiałowej wkładce do wózka, mąż przykręcał koła. Nie pamiętam dokładnie, jak to było, ale zdaje się, że w pewnym momencie mąż stwierdził, że musi nieco przeparkować auto, bo za bardzo wystaje. Ja musiałam przenieść wózek i koła w nieco inne miejsce i musiałam zrobić to szybko, bez ociągania. A jako że nie miałam tylu rąk, by jednocześnie przenosić wózek i trzymać nosidełko, położyłam na chwilę nosidełko na trawie.

Tak, położyłam nosidełko z moim kilkumiesięcznym dzieckiem na trawie. Tak, moje kilkumiesięczne dziecko leżało na ziemi.

Nie, nie powinno było tam leżeć.

Nie zamierzam wdawać się w polemiki, że przecież leżało w nosidełku, a nie bezpośrednio na ziemi. To nie był dobry pomysł i tyle. Leżało tam jednak bardzo krótko, dosłownie kilka sekund. Tyle, ile potrzebowałam, żeby szybkim ruchem przenieść wózek i koła.

I dokładnie tyle, ile potrzebowała przejeżdżająca obok rowerzystka, która zobaczyła całą sytuację i zawołała do swojego partnera: "Zobacz, małe dziecko leży na ziemi!".

Może źle odebrałam ten komentarz, może to było po prostu takie spostrzeżenie. Wyczułam jednak dezaprobatę. Zobacz, co za matka, kładzie małe dziecko na ziemi! Tu ludzie chodzą, tu pieski siusiają, a ona kładzie tu niemowlaka!

Gdyby rowerzystka zdążyła zrobić zdjęcie i zdecydowała się je upublicznić, byłabym prawdopodobnie teraz kolejną negatywną bohaterką w Internecie. Czytałabym o sobie, że pewnie nie kocham tego dziecka i mam je tylko dlatego, że chciałam mieć 500+. Byłabym oceniana na wszystkie strony, obcy ludzie wypowiadaliby się na temat mojego zdrowia psychicznego, wykształcenia, wartości życiowych i w ogóle wszystkiego. Przesadzam? Nie, obserwuję.

Każda z nas ma swoje złe momenty, swoje chwile, w których jest złą matką. Każda z nas czasem gapi się w telefon, nawet nie po to, żeby do kogoś zadzwonić, ale żeby na chwilę odpocząć. Każda z nas podejmuje różne decyzje, mniej lub bardziej przemyślane, czasem mądre, czasem niekoniecznie. Czasem po fakcie puknie się w głowę i postanowi: więcej tak nie zrobię, czasem wzruszy ramionami i przyzna: OK, to nie było najlepsze rozwiązanie, ale w tamtej chwili naprawdę nie miałam innego pomysłu.

My, blogerki piszące o macierzyństwie, piszemy nieraz o naszych słabościach, błędach, gorszych dniach. Nie dlatego, że nie mamy dobrych dni, idealnych dni! Ja mam ich całkiem sporo. Takich dni, kiedy wszystko się udaje, dziecko jest pogodne i spokojne, obiad pyszny, wszyscy zadowoleni. Tylko po co o tym pisać? Komu przyniesie to pożytek? Jaką realną korzyść odniesie młoda mama czytająca mojego bloga, kiedy zacznę się przechwalać, jak wcześnie moje dziecko nauczyło się siadać i raczkować, jak uwielbia kąpiele, jak pięknie zjada wszystko, co mu podam, jak wspaniale udaje mi się łączyć opiekę nad nim z pracą i realizowaniem moich pasji? Czy jak zacznę o tym ciągle pisać, ktoś się czegoś z moich tekstów nauczy? Czy komuś w ten sposób pomogę?

Zanim jeszcze zaczęłam prowadzić swój blog, trafiłam na ciekawe artykuły o charakterze poradnikowym, pisane przez jedną z bardziej znanych blogerek. Zastanowiło mnie wówczas, że niemal każdy z jej tekstów zaczynał się od wprowadzenia w stylu: "zobaczcie, dlaczego lekarka zwróciła mi uwagę", "zobaczcie, jaki błąd nieświadomie popełniałam". Dziewczyna bez cienia zakłopotania pisała o swoich błędach, rezygnując z pozy idealnej matki, a wszystko po to, żeby ktoś inny mógł się na jej błędach czegoś nauczyć.

Ocenianie innych po pozorach jest równie łatwe, co daremne. Nigdy nie widzisz pełnego obrazu. Matka, której zachowanie w publicznym miejscu zszokowało Cię, może być na co dzień wspaniałą, mądrą matką, która akurat miała bardzo zły dzień. Matka, która zrobiła coś niemądrego, mogła być zmęczona i przez to roztargniona. Naprawdę, nigdy nie wiesz, kim jest osoba, którą widzisz tylko przez chwilę.

A jeśli chodzi o matkę z lotniska... Człowiek, który zrobił jej zdjęcie, opatrzył je komentarzem - cytatem z Einsteina: "Boję się dnia, w którym technologia zakłóci interakcje międzyludzkie. Wtedy świat zyska pokolenie idiotów". Cóż - zamiast podejść do kobiety i zwrócić jej uwagę, skoro uznał, że źle postąpiła, wolał użyć technologii, by zrobić zdjęcie i umieścić je w Internecie. Czy to nie hipokryzja?